Groot nieuws ...! De Visa...
We hebben onze visa!!! Een paar dagen geleden ontvingen we het zo intens verlangde bericht dat men ons visum voor 3 jaar verlengt heeft en wij dus over een maand vrij zijn om te reizen! Wat waren we opgelucht en blij!
We danken onze hemelse Vader die weer op tijd voorzien heeft en jullie bedankt voor de gebeden en het meeleven.
Dus als alles nu verder volgens plan verloopt hopen we vanaf 1 juni a.s. in de gelegenheid te zijn jullie persoonlijk te ontmoeten!
Ons leven hier deze week
Met veel plezier doet Sinco dagelijks zijn taak op de zendingsschool hier en werk ik in de bibliotheek. Afgezien van mijn bezigheden in de bibliotheek help ik bij de naailes van juf Sehorn (Beulah) aan Map 2, wat bijzonder grappig is. Er is een Duits jongetje in de klas die het prachtig vindt dat mijn Duitse naaimachine (een oude Pfaff die iemand hier had afgedankt) zo hard kan. Dat is natuurlijk heel spannend en riskant voor deze jongens van 9 en 10 jaar oud die pas leren om zo'n machine te gebruiken!
Sinco heeft met de bijbellessen de "Islam" nu "afgerond" en is met map 4 bezig met andere godsdiensten in vergelijking met de bijbel. Daarnaast de gewone lessen in wiskunde enz.
De lagere klassen van de middelbare school deden deze week een project over wrijvingskracht en maakten een filmpje met als thema "Een wereld zonder wrijving" afgesloten met een spel op een groene zeep baan. Zo kun je een hoop plezier hebben van een natuurkundeles!
 .
Links: Hoe haal je een flesje drinken uit de koelkast als er nergens wrijving is? ....
Karis maakt een videofilmpje van het tafereel.
Rechts: Michelle knijpt afwasmiddel leeg op de groene zeep baan! Altijd klaar om te helpen!
 .
Links: Jongens van de lagere klas testen de baan: glad genoeg!
Rechts: Tijdens het spel. De meiden tegen de jongens met een balspel op het groenezeep-zeil.
De meisjes hebben gewonnen! Tijd voor een vrij spel zonder wrijving...
De hogere klassen rondden deze week het practische deel van hun science project af:
Medische gegevens verzamelen na afloop van het Daniel-dieet project.
En als afsluiting van de week hielden we als school een wedstrijd "papieren vliegtuigjes". Wie kan het langst, het elegantst en het verst vliegen.
Vanaf de balustrade werden de vliegtuigen gelanceerd.
 .
 . 
Martin had de leiding en nam de vliegtijden op..
Sinco maakte de foto's zoals gewoonlijk.
Je maakt hier ook altijd zaken mee die je in NL niet elke dag meemaakt:
Hierboven heeft onze school python net weer een muisje omhalsd dat onze wokmeri's thuis vangen en tegen de prijs van 1 kina aan onze school verkopen als voer voor de slang.
Onder: Slangen is hier bijna dagelijkse kost. De kinderen hebben een grasslangetje gevangen, dat ze een eind verderop weer hebben vrijgelaten.
Volgende week hebben we allerlei testen en daarna de laatste loodjes tot het eind van het schooljaar hier in PNG eing mei.
Koninginnedag
Deze dag gaat hier zeker niet onopgemerkt voorbij. Alles in Hollandse Oranje stijl. Michelle was er helemaal op gekleed toen ze op school aankwam: oranje shirt en rode boerenshawl om de hals. 's Avonds hebben we als Nederlanders feest gevierd met echte Hollandse hachee en aardappelen. Tineke is een zeer goede kok... dus het smaakte perfect. Gebeden voor ons koningshuis en ons land en daarna allerlei spelletjes.
Oranje boven!
... en een hoop lol met de spelletjes!
Nog meer verhalen uit de Bush
Nu wil ik zoals beloofd wat meer vertellen van mijn Bush ervaringen in de Mengen stam.
De kerkdienst
Het was mooi dat ik juist met de Paasdagen in de Mengenstam kon zijn, zodat ik enkele speciale samenkomsten en festiviteiten kon meemaken.
Zondagmorgen werd de Opstanding van de Heer Jezus herdacht en tijdens de kerkdienst kreeg de kleine gemeente voor het eerst een deel uit het Marcus Evangelie te horen in hun eigen taal! Probeer je eens voor te stellen hoe bijzonder dat is voor deze mensen! Ineens komt de boodschap scherp en duidelijk over, later hoorden we dat er enkele mensen getuigden hoe ontroerd ze waren. Een paar mensen uit de gemeente mochten om de beurt een vers voorlezen en intussen werden de gekleurde platen getoond, die bij de verschillende teksten illustreerden. Ook de kinderen luisterden en keken aandachtig. Er zijn al een paar gezinnen waarvan de kinderen al veel van de Bijbelse verhalen kunnen navertellen. Dat is echt zo bijzonder! Ook met het zingen van de liederen deden de kinderen om het hardst mee. Nee, dat zingen was geen zielige vertoning! We hebben een filmopname van Keri, hopelijk kunnen we jullie daar wat van laten zien en horen t.z.t. Ze zongen afwisselend in het Engels, het Pidgin en in hun eigen taal. Een paar mannen begeleiden op de gitaar. Ik vond het indrukwekkend!
 .
Pot luck met de Papua’s
Na de dienst was een Pot luck georganiseerd. Net zoals we hier in Hoskins af en toe een gemeenschappelijke maaltijd hebben, waarbij ieder gezin een gerecht verzorgd en meebrengt, was dat daar ook. Onder het huis van de familie Laureti is een open ruimte waar iedereen die meedeed op een afgesproken tijd een plekje aanwezig was. De meegebrachte pannetjes met het klaargemaakte eten waren op een paar tafels uitgestald. Het zag er wat anders uit dan we doorgaans gewend zijn, zelfs het eten dat door de zendelingen was klaargemaakt was enigszins anders.
Marie Laureti en Judy Wright hadden de leiding. Na het openingsgebed zou het eten verdeeld worden.
 .
Bij ons is het de gewoonte dat elk een bord en bestek meebrengt en opschept waar hij of zij zin in heeft. Maar nu was er een klein probleempje: niemand van de gasten had een bord of bestek! Na enig beraad bedachten Marie en Judy dat ze de diepe deksels van de pannen en de pannen zelf als “bord” konden gebruiken, maar dan zou het één bord per gezin zijn! En het normale “bestek” van de meeste Bush bewoners zijn hun vingers! Dus het eten werd netjes verdeeld,van alles wat bij elkaar in één pannetje.
Op de pannetjes stond de naam van de eigenaresse en om de beurt werden de namen afgeroepen en kon elk gezin het eigen pannetje ophalen. En zo kon het smulfeest beginnen. De plaatjes spreken voor zich! Je moet niet nadenken over ongewassen handen, snotneuzen, enz. Dat is helemaal niet van belang!.
 . .
Aanvankelijk dacht ik terwijl het eten opgeschept werd: “Hm, ik geloof dat ik geen honger heb!” Maar Judy had met zorg een bordje met wat smakelijk uitziende hapjes aan ons gegeven en er waren plastik vorkjes, dus Rachel, Keri en ik aten met z’n drieën van één bordje. Het was best smakelijk! Ja, je moet je hier wel weten aan te passen, maar dan heb je ook een mooi contact met de plaatselijke bewoners, die vinden het geweldig leuk als er blanke gasten zijn.
Na afloop kreeg elk haar eigen pannetje weer terug
Een hoogzwangere moeder loopt terug met haar tas aan haar hoofd, haar paraplu op haar hoofd, de rest in haar handen. Met het grootste gemak draaide ze zich nog eens om om haar kinderen te roepen. Intussen balanceerde haar bagage zonder een millimeter te verschuiven. Ik ben elke keer nog steeds verbaasd, mij lukt het nog geen minuut om een sinaasappel op mijn hoofd te houden.
Nu heb ik natuurlijk niet van dat dikke kroeshaar, maar toch!
Filmavond
Die avond waren de mensen weer uitgenodigd en er was een laken opgehangen als projectiescherm. De film n.a.v. het Marcus Evangelie over het leven van Jezus werd vertoond met ingesproken tekst in het Pidgin, voor velen dus te verstaan. Maar de beelden spraken ook voor zich. Zo werd hetgeen ze die ochtend hadden gehoord nog eens aanschouwelijk naverteld in een bredere context. Veel van de kinderen die erbij waren, zijn halverwege in slaap gevallen en lagen al of niet op een doek op de kale grond in de buitenlucht. Ergens aan een balk was een doek geknoopt waarin een baby in slaap werd gewiegd. Na afloop van de film werd het kindje er uitgehaald, de doek losgeknoopt en in plaats van een hangbedje werd de doek weer een slendang en ging het slapende kindje mee op de rug van de moeder, de jonge vader hielp bij dit alles goed mee. Het was een aandoenlijk tafereeltje.
Waarschijnlijk is één van de duidelijkste getuigenissen als een man christen is geworden, dat hij goed is voor zijn vrouw. In dit land is het meer regel dan uitzondering dat de man ruw is voor zijn vrouw en haar mishandeld.
Contact
Sinds ik daar geweest ben heb in nu geregeld email contact met onze zendelingen daar. Ik heb hen ook verteld dat ik jullie over hen vertel, zodat jullie wellicht ook hen in jullie gebeden gedenken. Het volgende stukje uit een bericht van Judy geeft aan hoe fijn ze het vinden dat wij hier kunnen zijn om zoals zij zegt: te investeren in hun kinderen. Dat geeft hen zoveel rust en energie om bezig te kunnen zijn met hun taak onder de mensen.
Hi Roelie,
Thanks for your encouraging email and your continued interest in the work
God is doing here. We continue to need your prayers and appreciate so much
your imput into our kids lives. Thats HUGE for us.
En we zijn heel dankbaar dat we geregeld van andere ouders ook een bemoediging krijgen. Het gaat ons niet om de bedankjes, maar wij zijn ook maar gewone mensen en hebben telkens enige bevestiging nodig. Nu, onze God voorziet daarin rijkelijk!
Weer een ongeluk in Mengen
Helaas krijgen we nu ook af en toe verdrietige berichten. Becky schreef dat er een jongen van 12 was verongelukte. Een verschrikkelijk drama. Terwijl twee neefjes tussen de middag uit school naar huis renden, was de één gevallen en met een grote wond in zijn been was hij nier verder gekomen dan 200 meter en doodgebloed! De doodsoorzaak van iemand tussen de ongeveer 2 jaar en “oud” moet altijd een oorzaak van buiten af hebben en er moet dus een schuldige zijn. Omdat er verder geen getuigen waren werd in de eerste plaats het neefje aangewezen en deze zou hem met een speer hebben gedood. Maar bij onderzoek bleek dat de wond onmogelijk door een speer veroorzaakt kon zijn en wel door een mes. De overleden jongen had een mes in zijn tas, en in de tas zat een gat. Het zou dus heel goed mogelijk zijn geweest dat hij struikelde en daarbij het mes door de tas heen hem heeft geraakt. Een vreselijk ongeluk dus, maar de angst leeft nu, dat de ouders van het slachtoffertje wraak willen nemen op de familie van het neefje, hetzij door hem te doden, hetzij een broertje van hem. Het is voor ons niet te geloven, maar dit is de afschuwelijke realiteit van de ongelovigen hier van oudsher. Wij kregen de vraag om te bidden voor deze situatie, er waren ook enkele gelovigen bij deze families betrokken. Het is erg ingewikkeld allemaal, en ook heel angstig, afgezien van het enorme verdriet. De jongen was een broertje van de baby die bij mij op schoot had gezeten. Wie weet heb ik hem nog wel op een van de foto’s. Het is allemaal niet voor te stellen!
... twee grafjes van twee kinderen,
een jong meisje had kort geleden zelfmoord gepleegd
en een klein kindje was door ziekte gestorven.
Bijgeloof!
Dat vreselijke bijgeloof veroorzaakt nog eens extra leed en legt de mensen vaak lam. Als er geen mens aangewezen kan worden als moordenaar, zijn het boze geesten. D e angst als iemand overleden is, is dan ook groot. Als in een huis iemand is overleden, vooral als er een klein kindje is overleden durven de bewoners lange tijd in donker het huis niet uit, omdat ze geloven dat de geest van het kind rond het huis blijft zweven, enz.
En zo zijn er tal van voorbeelden. Misschien dat ik daar later nog iets over kan vertellen.
|
